نم نمک در زیر باران

بر قدم هایم شماره می زند گامم بلند؛

چشم بر بندم بر این آدم

چون به دستش دشنه و شمشیر دارد

یک زره از آهن و سنگین سپر دارد

به جنگت در شتاب اند و تو آرامی

تو را در فکرشان دشمن بپندارند و می دانی

که اینها عقل را در عقل خود دارند

به جنگت خود و پیرآهُن بپوشند

چه جنگ بس کثیفی

تو با لبخند می آیی و اینها

بر سر هر نیزه شان سم ها به جوش اند

جماعت نه؛

به یک گله بمانند؛ بارها اُشتر

که روی تو به زیر یک سپر پنهانِ پنهان اند

چه بدبخت اند؛

دلم بر حال بیمار و کثیف و زارشان سوزد

دمی از دیدن لبخند زیبایت چه محروم اند

اسالح را به رویت سمت بالا می کنند شاید

هجوم ناهجومت بر ملا باشد

ببین بر رقص افتادند نافکران؛

مبادا دشنه ی همسایه ای گوشش بدزدد

مبادا که سپرهاشان به هم دربند افتد

و یا شاید قلافی بر فلانش خوردد و بر خاک افتد

در میان این همه احمق؛

 تنی هم زوج زوج اند

مثال لیلی و مجنون بمانند

گیج و ووج اند؛

چه درگیراند؛

که تعدادی محافظ گشته اند معشوقه ی خود را سپر بر سر؛

و تعدادی مثال موش باران دیده ی خشک اند؛

و مردانی که پشت یک ضعیفه هر دم از عالم هراسان اند

ضعفیه هم خیالش شیرزنی گشته

سپر بگرفته آن مردِ لیاقت خورده ی سگ را و پنهان اند

تو را گم کرده اند باران؛

نمی دانند میان قیل و قال آسمان صلح کبیر داری

نگیرم خوی درنده شدن زینها

به این دست پتک و باروت و سپر بینی؟

به آن یک خنجر و نیزه و یا چتر بشر بینی؟

بر زبان هریک بگویید چشم را باید بشست و جور دیگر دید

چشم را شستن تنی یک شیر آب است و کمی دست است؟

بمانید زیر چترهاتان،

هوا بس ناجوانمردانه سرد است

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: